Angstaanjagende voorlichting maakt gebruik van schokkende boodschappen en beelden om gevoelens van angst en dreiging op te roepen met het doel om mensen zover te krijgen om risicovol gedrag te veranderen. Een meta-analyse [36] liet zien dat angstaanjagende voorlichting er niet consistent in slaagt om gedrag te beïnvloeden. Sommige campagnes slagen wel in deze opzet (bijvoorbeeld [31] [37] [38]), maar anderen niet (bijvoorbeeld [33] [39] [40]). Hierdoor is het lastig om vast te stellen of dergelijke campagnes daadwerkelijk tot minder verkeersongevallen leiden.
De studies wijzen er in ieder geval op dat angstaanjagende voorlichting geen positieve effecten kan hebben als er alleen angst wordt opgeroepen zonder mensen tegelijk van informatie te voorzien over het persoonlijke risico dat zij lopen en zonder uitvoerbare en effectieve gedragsalternatieven aan te reiken [31] [32] [33]. Zonder deze voorwaarden is het waarschijnlijk dat mensen andere manieren zullen zoeken om de dreiging te verminderen, zoals het negeren of actief ontkennen van de inhoud van de campagne. Campagnes moeten wel heel goed in elkaar zitten om dit te vermijden, en in de praktijk blijkt dat angstaanjagende voorlichting vaker niet dan wel aan de eisen voldoet. Uit recente studies blijkt dat het overgrote deel van angstaanjagende voorlichtingscampagnes vooral de ernst van de risico’s in beeld brengen en dat met name de handelingsperspectieven vaak onderbelicht blijven[39] [41]; zie ook de vraag Wat bepaalt de effectiviteit van voorlichting?. Er zijn zelfs aanwijzingen dat angstaanjagende voorlichting gedragsintenties in negatieve zin kan beïnvloeden [42].
Angstaanjagende voorlichting heeft vaak ook minder effect op jongeren en op mannen [36] [43] [44], terwijl die vaak juist de doelgroep van de voorlichting vormen.
