Bevordering van de verkeersveiligheid is mogelijk door maatregelen te richten op de drie elementen van het verkeerssysteem: mens, voertuig en weg. De ‘weg’ is samengesteld uit de ‘verkeersinfrastructurele’ factoren wegenstructuur, wegcategorisering en verkeerskundige vorm- en regelgeving. Tussen deze factoren bestaat een onlosmakelijke wisselwerking. Deze factoren hebben invloed op de verkeersveiligheid. Dit paper wil inzicht geven in de kennis over de veiligheidsaspecten van (veranderingen in) deze factoren, toegespitst op stedelijke gebieden. Dit onderwerp is in diverse studies behandeld. Drie soorten methoden zijn in de literatuur te onderkennen: Statistische modelstudies (‘generalized linear regression’) die infrastructurele kenmerken relateren aan ongevallencijfers, studies (meestal met verkeersmodellen) die een samenhang tussen infrastructurele kenmerken en verkeersintensiteiten laten zien en, ten derde, studies die een directe relatie geven tussen de kenmerken en ongevallencijfers (meestal voor-/nastudies).
De studies met statistische modellering kenmerken zich door de geringe theoretische basis over de relatie tussen de variabelen. De resultaten van de studies met een verkeersmodel worden veelal bevestigd door voor-/nastudies. Deze studies hebben een grote mate van betrouwbaarheid van de uitspraken over de ongevalsreducties.
Bij modelstudies verdient het aanbeveling een check uit te voeren op de gerealiseerde effecten van in de praktijk uitgevoerde maatregelen. De modelstudies zijn overigens betrekkelijk gering in omvang wat betreft de gebiedsgrootte. Een goede schatting van het effect van een aangepaste wegenstructuur en wegcategorisering zou voor een grootschalig gebied (vervoerregio) moeten worden bepaald.